Hani bazen insanın canı, bir süreliğine bile olsa, her şeyi bir kenara bırakmak, gündelik kargaşadan uzaklaşmak ister; ister de ne yapacağına bir türlü karar veremez. Şöyle dağlara uzansam, yeşilliğin ortasında, sessizliği duyumsayarak yürüyüş yapsam, küçük, sakin bir su kenarında dinlensem der, ya da kafamı güncel sorunlardan uzaklaştırmak için kültür-tarih gezisi yapsam, sade, otantik bir ortamda … Devamını Oku…
Time Dergisi’nin Ağustos 1983 baskısı, Japonları “kimliğini arayan ulus!” diye tanımlıyor ve bir soruyla devam ediyor “Dünyayı kendilerine hayran bırakan ama sevilmeyen, bilim ve teknolojiyi gerçek bir sanat, ticareti ise din yapabilen bu insanlar da kim?
Bu sorunun yanıtını II. Bölümde Kyoto, Nara, Hiroşima, Miyajima ve son durak Osaka fotoğrafları ve açıklamalarla aramaya devam edelim. Bulur muyuz? Bulamayız ama belki bu konuda alınan yolda biraz daha ilerleyebiliriz.
İlk bakışta Japonlar güleç yüzlü ve konuksever insanlardır. Siz onlara yaklaşmaya çalıştıkça, onlar sanki kapanıp sizden uzaklaşmaya çalışıyor gibi görünürler. Başka bir deyişle, siz onları anladıkça, onlar sanki daha bir “anlaşılmaz” olurlar. Hatta alçakgönüllü davranıp kendileriyle öğünürler. “Biz Japonları kimseler anlayamaz!” derler.
Gezerken bolca vahşi hayata şahitlik yapmak, yeşile doymak, yemekleri ile de gözünüzü doyurmak için bir yerler mi arıyorsunuz? Sri Lanka tam size göre. Doğasıyla, insanıyla, kültürüyle çok güzel ve nevi şahsına münhasır bir ülkeye gitmek üzeresiniz.
Birinci yüzyılda yaşamış Romalı yazar, Plinius, Kuzey Denizi boyunca alçakta kalan bölgelerde oturanların suya karşı yürüttükleri mücadeleyi “Okyanus günde iki kez uçsuz bucaksız bir ülkenin üzerine büyük bir hızla dökülür, öyle ki, yerin karaya mı, yoksa denize mi ait olduğundan şüphe edilir. Bu ülkede, kendi kurdukları yüksek tepelerde acınacak durumda olan bir halk yaşar. Halk bu tepeleri bildikleri en yüksek su seviyesinin üstündeki bir yükseklikte kurmuştur.” diye tarif etmiş.
Çocukluğumuzda okuduklarımızdan ve bizlere anlatılanlardan aklımızda kalan masal diyarları vardır ya… İlk diyar benim için Nepal, Hindistan’dı. Kafamdaki masal dünyasını bulamasam da hayal gücümü çocukluğumdaki gibi kullanarak eksiklikleri fazlasıyla tamamlayıvermiştim.
26 Nisan 2015, Fas gezimizin 2. Günü sabah Tanca’daki otelimizde uyanıyoruz ve deniz manzaralı odamızdan gözlerimi kısarak Cebelitarık Boğazı’nın karşı kıyısına bakıyorum, belki İspanya kıyılarını görürüm diye. Ama boğazın en dar noktası bile 14 km. olduğundan İspanya’ya salladığım el havada kalıyor. Cebelitarık adı; emrindeki dört gemi ve yedi bin asker ile 711 yılında İber Yarımadasına hareket edip, İspanya’nın güneyindeki Buheyra denilen yerden karaya çıktıktan sonra askerlerin geriye dönme ümidini kırmak için gemileri yaktırdığı rivayet olunan, Berberi kökenli Arap komutan Tarık Bin Ziyad’dan gelmektedir.
Çocukluğumuzda okuduklarımızdan ve bizlere anlatılanlardan aklımızda kalan masal diyarları vardır ya… İlk diyar benim için Nepal, Hindistan’dı. İkincisi Özbekistan’dı. Kafamdaki masal dünyasını bulamasam da hayal gücümü çocukluğumdaki gibi kullanarak eksiklikleri fazlasıyla tamamlayıvermiştim. Tamamlandı mı derseniz hiçbir zaman… Her gördüğüm yeni yer bir öncekini daha da zenginleştiriyor.
